2001 yılının bir şubat günü 3,5 senedir birlikte yaşadığımız akrabamla artık ipler kopma noktasına gelmişken ve 4. sınıf kadın doğum finali yaklaşıyorken çareyi Bursa'ya sığınmakta bulmuştum. Tam o esnada malum devalüasyon gerçekleşti. Bizimkilerin işlerin tasfiyesi esnasında elden çıkardığı yarım işyerinin dolar karşılığı artık İstanbul'da ortalama bir ev alabiliyordu. İki çocuklu gayet düzgün bir ailenin daha büyük bir eve geçmek zorunda oldukları için elden çıkarttıkları yüksek tavanlı, içi yenilenmiş, tapuya geçiş tarihi 1938 olan Şişli'deki karakteristik daireyi alışımız da işte böyle oldu.
Başlarda her şey güzeldi. Yalnız yaşama tecrübesini kazandığım, fakülteden mezun olup iş hayatına atıldığım tüm o günlerin üssü oldu. Ama elbette olumsuz şeyler de olmaya başladı. Fakat sorun şu ki yaşadığınız kötü şeyler iyi şeylerden fazlaysa var olduğunuz mekan da bazı anılara daimi ev sahipliği yapmaya başlıyor. Babamın hastalık süreci üzerine benim için kötü giden bir evlilik süreci eklenince eve dair herhangi bir olumlu his ne yazık ki kalmamıştı. Bu dönemde Y. ile tanışıp yeni bir hayat kurma kararı alınca o evin yüklerini ilişkiye taşımak içimden hiç gelmediği için aklımıza yatan bir eve kiracı olarak çıkıp Şişli'ye de kiracı almak gibi bir projeyi hayata geçirdik.
11 yıl böylece iyi kötü geçti. Biz hep aynı evdeydik ama kiracıyla uğraşmanın ne beter bir şey olabileceğini ilk denemede anladık, sonrasında o evde kardeşim ve kayınvalidem oturdu. Dolayısıyla sık aralıklarla eve gitmeye devam ettim ve açıkçası her seferinde de olumsuz hislerle ayrıldım. Bu arada apartman iyice eskiyip çıkardığı sorunlar artmaya başladı. Şişli'nin kaosuna kaos katıldı. İşte bu 11 senenin sonucunda ülkedeki konut krizi gelip bizi de ziyaret edince oraya dönmeyi değil de satıp üzerine elimizdeki her şeyi koyup yeni bir yuva almaya karar verdik.
Ev satmak isteyince hemen öyle gerçekleşmiyor, tıpkı almak isteyince alamamak gibi... İlk iki ay pek bir hareket olmadı, ben de bu esnada strese dayanamayıp bir mide kanaması geçiriverdim. Sonra ilk teklif geldi, umduğumdan biraz az. Kabul edip yola devam etmek mi reddedip daha iyi bir teklif beklemek mi diye düşünüp risk almamaya karar verdim. Bunda evi almak isteyen kişinin tavrı da önemli elbette.
İşin özüne gelecek olursak puslu bir kasım öğleden öncesi, tapu dairesinde bir imza ile 21 yıllık bu macera sonlanmış oldu. Hiç bir törensellik yok. Görevli tamam mı diye soruyor ve iş bitiyor. Tapu belgesini başka birinin elinde görünce biraz buruldum yalan yok ama Hanımefendi Sokak'taki o daire artık benim için çoktan görevini tamamlamıştı ve o evin alınmasında esas rolü oynayan babamın emeğinin hayatımın kalanında ana yelken direği olmasını ve güzel bir yere götürmesini ummaktan başka da bir şey gelmiyor elimden.
Temmuza kadar ara ara gideceğim oraya zaten ama kayınvalide de taşındıktan sonra yolum hiç önünden geçer mi, geçerse ne hissederim veya yerinde bulabilir miyim? İşte bunları hep zaman gösterecek...
