tavan-2

Özlemle ekşisözlük'ün gayet eğlenceli bir yer olduğu ve benim kaçıp Tayland'da yaşamayı düşündüğüm bir dönemde sözlükte yazışarak tanışmıştık. O erkek arkadaşıyla İran-Hindistan üzerinden Tayland'a yerleşmiş İngilizce öğretmenliği yapıyordu. Gelirken rakı ve beyaz peynir getirmemi istedi. Skytrain'in son durağında inecek ve onu arayıp bir tuktukçuya telefonu verecektim. Dediğini yaptım ve Bangkok'un hiç bilmediğim bir yerinde, tek bir Latin alfabesi görmediğim bir bölgesinde bir süre tuktukla gittikten sonra sokakta badminton oynayan insanların yanından geçip tek katlı, bahçeli evlerine ulaştım. Muz ağaçları ve ateşböcekleri altına içtiğim rakı unutulmaz anılarım arasında yer alacak. Sonra bir sokak lokantasına oturup bira içip century egg yedik; otelime döndüm. Kamboçya'ya geçmeden bir kere daha buluşacaktık ama ekti beni. Dönünce arayacaktım ama kaldığım adadan direkt havaalanına geçtim, olmadı...

Ertesi yıl Myanmar'a giderken yine Bangkok'taydım ama o erkek arkadaşından ayrılıp Kamboçya'ya geçmişti. Sonra bir Fransızla birlikte tekneye atlayıp önce Afrika kıyıları sonra Karayipler'de takıldı. Bu esnada meme kanserine yakalandı. İletişimimiz sadece Facebook üzerinden olmuştu artık ve ben pek kullanmıyordum o siteyi. Kanserinin tekrarladığı üzerine konuşmuştuk en son sanırım. Geçen gün aklıma düştü ve sayfasına baktığımda iki sene önce bu dünyadan gittiğini öğrendim, kanseri nüksetmiş. Tam da benim mide kanaması geçirdiğim günlerde hem de... Ne diyebilirim ki? Gittiği yerde rahattır umarım. Çok ilginç bir insandı...

Ben de bu sene yine mide kanaması geçirdim. Hem de tatilde. Geçen seferkinden farklı olarak hiç belirti hissetmedim. Annemim, eşimin, kardeşimin ve 3,5 yaşındaki yeğenimin bir de bir lokanta dolusu insanın önünde bayılana kadar her olumsuzluğu sıcağa yoruyordum. Sonrası ambulans ve yine hastanede yatma. Geçen seferkinden farklı olarak "koskoca şirketi ben mi kurtaracağım?" diyip 10 gün rapor aldım. Raporum yarın bitiyor. Bakalım ofiste özlemişler mi beni? (hiç sanmıyorum diye cevap verebilirim). Çekirge ikinciye de sıçradı...

geçtim tuna'dan mor sümbül kokuları eşliğinde

 

Bu Tuna'nın üzerinden yürüyerek ikinci geçişim. İlki yaklaşık 10 yıl önce Budapeşte'de olmuştu. Bu sefer de Novi Sad'dayım. Hava nisan için çok fazla sıcak. İstanbul'da erguvanlar açmışken Belgrad'da kestaneler bile açmış. Yeşim sıcağa dayanamıyor ve Petrovaradin tarafında tek başıma ayak basıyorum onu Duravski Parkı'na bırakıp. Köprünün ortalarına yaklaştıkça harika bir serinlik çıkıyor ve karşı taraftan mis gibi bir mor salkım kokusu sarıyor. Nitekim kokunun kaynağını karşı kıyıya geçince görüyorum. Şöyle bir iki dakika Habsburgvari binalara bakıp geri dönüyorum çok geç olmadan. Tam köprüye adım atınca bir uğurböceği konuyor üstüme, birlikte Novi Sad tarafına geri dönüyoruz ve eşlikçim kıyıya geçtiğimizi hissetmiş gibi kanatlanıp uçuyor. Bu bir işaret olmalı...

belgrad: yeniden

 

bütün iyi kitapların sonunda

Ülke için berbat dünya için pek de matah olmayan bu yıl ilginçtir ki benim için hiç de fena geçmedi. Önce yılın başında tüm birikimlerimizle hayalimizdeki gibi bir ev alabildik, her ne kadar içinde oturmak mümkün olmasa da bu da bir başlangıçtı. Sonra nisanda bir haftası Bangkok'ta bir haftası adalarda olmak üzere leziz mi leziz Tayland tatili yaptık; pandemiden beri hissettiğimiz o sıkışıklık hissini atmak için iyi bir şanstı. Sonra büyük çileler sonunda hanımın emekli maaşı bağlandı, ben de ecnebilerin "once in a life time" diye tabir ettikleri bir iş fırsatını değerlendirdim. Ha bir de o günlerde hanımın ilk kitabı da basıldı. Ama hepsinden önemlisi bizim ve sevdiklerimizin sağlığı yerindeydi ve sevgimiz de azalmadan devam ediyordu.

2024'ten umutluyum açıkçası. Çünkü 366 gün var senede, bu da olimpiyat yılı demek. 1992 yılından beri düşünmesi mutluluk veren bir ayrıntı bu. Tüm bu yukarıda saydıklarıma zarar vermeden geçmesi bile benim için kafi olur...