Ken Loach'un ilk seyrettiğim filmi Ülke ve Özgürlük olmuştu. Daha lisedeyim, televizyondan yarım yamalak izlemiştim. İspanya İç Savaşı'nda yaşanan Cumhuriyetçiler arasındaki çekişmeye anlam veremeyip filmi çok beğenmiştim; yıllar sonra tekrar izledim, daha önce de dediğim gibi ilk 5 filmimden. Filmden bazı sahneleri tekrar tekrar izlerim: cenaze töreninde söylenen İspanyolca Entarnasyonel, Barcelona sokaklarında Anarşistlerle Stalinistler arasındaki çatışmada iki Liverpoollunun karşılıklı atışmaları, ele geçirilen köyde köylülerin gelecekleri hakkında yaptığı tartışma... Sonra sinemada Carla'nın Şarkısı'nı izledim; üniversitedeydim artık. Bir kıza aşık olup Sandinistlere katılmak çok cazip geldi ne yalan söyleyeyim. Üniversitede bir final döneminde televizyonda Riff Raff'e denk gelip ders çalışmayı boşverip filmin sonunda yangından kaçışan fareleri gördükten sonra şaşkın bir şekilde kaldığımı hatırlarım. My Name is Joe'da dibe vurmuş insanların futbol çevresinde birleşip çabalamasını buruklukla izledim. 11 Eylül filminde Sean Penn ile birlikte en dikkat çekici filmi yapmıştı Şili'nin 11 Eylül'ünü naif bir şekilde anlatarak. Tickets'ı festivalde izlemiş, Celtic ve Roma taraftarına gönderdiği selamdan keyif almıştım. The Wind That Shakes the Barley'de kardeş kavgası gene boğazıma oturdu...Looking for Eric'te yine İngiliz orta sınıfından bir kahramanın kötü giden hayatına, yürüyemeyen ilişkilerine ve aile yaşamına tanıklık ediyoruz. Sosyalist Loach gene hayata karşı sınıf bilinciyle mücadele etmemizi söylüyor. Takım olmak önemlidir dedirtiyor Eric Cantona'nın ağzından. Mutlu sonla bitiyor film ama daha önce eleştirdiğim filmlerdeki gibi yapay bir mutlu son değil. Evet sürreel ama sonuçta postacı Eric ile Kral Eric'in birlikte mektup dağıttığı, odada otu çekip dans ettiği bir filmden bahsediyoruz.
Son olarak da Cantona'nın her ne kadar "en iyi hareketi" olduğunu söylemese de benim en beğendiğim golünü koyayım da millet ayaklı karizma görsün. Ve evet hayat fena halde futbola benzer...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder