a tribute to jack london

Jack London'un (ki kendisi High Fidelity'ye selam çakacak olursak top5 yazar listemdedir) şu an aklıma gelen iki eserinde mavi yakalıların eşek gibi çalışıp mekanikleşmesine gösterdiği tepkiler vardır. Martin Eden'de çamaşırhanede haftanın altı günü sabahlara kadar çalışan Joe Dawson kazandığı tüm parayı pazar günü barda sarhoş olup devrilene kadar tüketir; deli gibi çalışan sonra da masa üstlerinde göbek atan finans sektörü mensuplarına ne kadar da benziyor. Adını hatırlamadığım bir başka hikayede de baş karakter (Walter?) onlu yaşların başından itibaren fabrikada gayet mekanik ve tekrar eden hareketler yaparak çalışıyordu, ta ki bir sabah hasta olduğu için işe gitmeyene kadar. O gün evde yatıp bol bol düşünüyor, günlük yaşantısına dışarıdan bakıyor, ertesi gün işe gitmiyor, sonraki gün de kendini nereye gittiğini bilmediği bir trende buluyordu.
Ben hiçbir zaman beden gücünden para kazanmadım. Hatta bunu anlattığım Taylandlılar ellerimin pamuk gibi olmasına şaşırıp benim ladyboy'lara benzediğime dair imalarda bulunmuşlardı; ne de olsa onlar yürümeye başladıkları andan itibaren pirinç tarlasında çalışmışlardı.
Buraya nereden geldik? Bu karanlık pazartesi sabahı yine ofiste, yine floresan ışıkları altında, kulağımda Carla Bruni oturuyorum. Joe Dawson gibi tepki veremiyorsam bu çalışma sistemine Walter'ın tepkisinden başka bir seçenek kalıyor mu önümde?

araştırma sonucu düzeltme: hikayenin adı "The Apostate", karakterin adı Johnny. Arz ederim.