Blogda pek futbol yazmıyorum, gereksiz polemiklere girmemek için. O az da olsa yazdıklarım sayesinde şimdi günün anlam ve önemine dair yazabilirim gönül rahatlığıyla.
Futbol sahasının çim kokusu ve yeşiliyle Bursa Atatürk Stadı'nda tanıştığımı
yazmıştım. Van Basten'in, Rijkaard'ın, Bosman'ın olduğu Ajax maçına haftaiçi peder bey çalıştığından gidemedim ama Tanju Samsunspor formasıyla golü attığında hemen önümdeydi, hala hatırlarım. Erhan-Simoviç hatasıyla gelen golü, rahmetli Fenerbahçeli Kayhan'ın zımbasını, Nejat Biyediç'i, Beyhan'ı, Taygun'u da... Volkan Spor'dan alınan formaya 10 numara dikilmesini gören rahmetlinin müdahalesiyle Galatasaraylı oldum velakin. Sonra basketbola gönül verince de hemen yandaki Atatürk Spor Salonu'nda kah Tofaş kah Oyak maçlarına abone oldum; dönemin nice yıldızını canlı canlı izledim (Grifith, Rivers, Bazareviç, Rogers, Harun, Orhun, Turner ve diğerleri ayrı bir yazının konusu).
Hatta stadın çimlerinde 19 Mayıs törenine katılıp danaburnu denilen canavarlarla tanışmış, salonun da parkelerinde top zıplatmıştım. Bursa dönemi kapandı...
İvan Ergiç'i de sezon başında
yazmıştım. "Bu bir tesadüf değil. Babam eskiden sosyalist parti üyesiydi. Ortodoks bir Marksisti. Her şeyi sisteme bağlamak yerine bana insan olmayı öğretti. Dolayısıyla, Karl Marx'ı babamdan öğrendim. Ve Marx, daha 150 yıl önce, kapitalizmin çelişkilerini görmüş ve paranın dünyaya zarar verdiğini anlamıştı. Para, futbola da zarar veriyor. Ben de konformist bir futbolcu olmak istemiyorum. Marx, kapitalizmin çok fazla çelişki barındırdığını, insanın özünün yok olduğunu, mutlak bir yabancılaşma yaşadığını yazmıştı. Ve bu konuda haklı." diyebilen, maç sonu röportajını kısa sürede Türkçe verebilen bir topçu. Siem Reap'te karşılaştığım Basel fanatiği Tanja'nın "saygı duyulması gerekir" dediği biri. Takım değil adam tutanların haberi olsun demiştim, Türk futbolunda çok önemli bir kırılma yaşatan takımın benim gözümde en değerli üyesidir attığı gollerden, verdiği paslardan bağımsız olarak.
Neyse, takım stada girdi; tarihe tanıklık edeyim...
kurşun, kemikteki sesiyle aralıyor 
Denizin üstü mü, içi mi, kenarı mı? Tercihim kenarından yana olur. Yine de içinin ve üstünün keyifli olduğu gerçeğini inkar edemem. Yıllar önce iki günlük bir tekne maceram olmuştu, tadı -tekrarlanamayacak olmasının da etkisiyle- hala damağımda. Velakin zor iş: dar alanda bir sürü insanla bir arada olup iş yapmaya çalışmak, yabancı olunan bir konuyu öğrenmeye çalışmak... Ama denizin üstünde uyuyup gözünü açmadan suya atlamanın, gece yarısı yakamozlarla yüzmenin zevki bambaşka. O macera Bördübet-Palamutbükü ekseninde devam etmişti; harika bir denizde yüzmenin yanı sıra kahvaltı-deniz-kıyıda miskinlik ve kitap-çaykahvebira-öğle yemeği-deniz-miskinliğe ve kitaba devam-bira-deniz-akşam yemeği-yürüyüş döngüsünün şüphesiz ki çok fazla olumlu etkisi olmuştu bana. Mevsimin ölmeye doğru olmasının, tatilcilerin kaçmış olmasının, havanın çok sıcak olmamasının da etkisi büyüktü.
Bugünün tatil olmasından faydalanarak gün boyu Bangkok'taki olayları takip ettim. Bunun için yabancı haber kanallarına ulaşımınızın (tercihen BBC World), internetinizin ve MSN'den ulaşabildiğiniz Tayland'da yaşayan bir arkadaşınızın olması gerekiyor çünkü ülkemizde tek satır bilgiye ulaşabilmek için epey çaba gerekiyor.
Güzel duvarlı, yeşillikler içinde geniş bir bahçe; ortasında iki katlı bir ev. Güzel bir ziyafet sofrası bahçede etrafında da neşeli muhabbetli bir grup insan. Orada olsam bile bir şeyin beni tutup sarmalayacağını biliyorum.
John Reed saygı duyduğum bir isim. Hayatını okuduğunuzda yaptıkları baş döndürüyor; Reds'i izleyince de hayranlığınız artıyor. Ekim Devrimi'ni anlatan Dünyayı Sarsan On Gün ile tanınsa da Meksika Devrimi'ni anlatan Viva Meksika da okunması gereken bir kitap; çünkü Reed her ne kadar gazeteci kimliğiyle gezip yazsa da tasvirleri ve anlatımı düşünüldüğünde bir edebiyatçı kesinlikle. Balkanlarda Savaş da adı üstünde, Birinci Dünya Savaşı'nın Doğu Cephesinde gördüklerini içeriyor John Reed'in.
