insanın bittiği an yerleşik düzene geçtiği andır

Eskiden mağaralarımızda yaşayıp avladığımızı/bulduğumuzu yerken bence daha mutluyduk. Toplumda eşitlik vardı, sağlıklı besleniyorduk ve doğal seleksiyon sayesinde abuk subuk insanların yaşama şansı olmuyordu. İsterseniz açalım bu konuyu: Mağarada yaşayan bir grup insan düşünün. Toplu halde ava çıkmak zorundalar çünkü bireysel faaliyetler açlığı ve ölümü getirecek; ya avladıkları hayvanı yiyecekler ya da buldukları meyveyi veya kökü. Aldıkları ne? Bol protein, bol meyve şekeri ve minimum karbonhidrat. İnsan evrimini ve metabolizmasını incelerseniz karbonhidratın vücuda en zararlı besin olduğunu görürsünüz; ve evet evrim sürecinde hala karbonhidratla iyi geçinmeyi öğenemedik. Besin bulanlar da iyi koşan/iyi atan/gözü iyi gören/kafası iyi çalışanlar olmuş ağaçtan düşüp ölecek kadar kafası çalışmayanlar da dolayısıyla üreyemeden elenip gitmiştir.

Ama insanoğlu ne zaman ki yerleşik düzene geçti, o zaman tahıl yetiştirip hayvan beslemeye başladı. Artık elde bir surplus vardı ve bu bazılarının (yönetici, din adamı, asker) başka işler yaptığı için doyurulmasını sağladı; sınıflar oluşmaya başladı. Tahıllar fareleri çekerken evcil hayvanların da kendi mikropları insana bulaşıyordu; bu sayede veba olsun grip olsun hayatımıza girip insanları öldürmeye başladı. Artık ölenler zayıflar değil şanssızlardı. Tabi aldığımız karbonhidrat miktarı da artınca diyabet gibi diş çürüğü gibi nurtopu hastalıklar ortaya çıktı.

Bir savaş çıksa, insan gene toplayıcı/avcı olsa dünya eminim ki daha iyi bir yer olurdu. Ben de bu akşam taş devri diyetine başlıyorum zaten son yediğim patatesli poğaçadan sonra. Kapsamlı okuma için sizi şöyle alalım tabii bulabilirseniz. Bu arada bu kitabı hediye alıp da zamanında değerini bilemediğim kişiye selam olsun.